امکان یا امتناع همگرایی قاره‌ای در آسیا

آسیا به رغم برخورداری از برخی مولفه‌های قدرت نظیر سرزمین، جمعیت و بازارهای وسیع، سهم اندکی در سیاست و اقتصاد جهانی دهه‌های گذشته داشته است.با این همه، امروزه قاره کهن از رهگذر توسعه اقتصادی تاریخی خود مجدداً به مرکز تاریخ جهان بازگشته و به عنوان یک بازیگر جهانی از نقشی تعیین کننده در نظام بین الملل برخوردار شده است. همگرایی منطقه‌ای روند و بعدی دیگر از سیاست آسیایی است  که به ارتقاء جایگاه بین المللی این قاره مدد رسانده است. به همین سبب، یکی از پرسش های مهم مناظره‌های بین المللی جاری این قاره به "امکان یا  امتناع همگرایی قاره ای" درآسیا مربوط می‌شود. نگارندگان در پاسخ به این پرسش به بازنگری روایت های مختلف منطقه‌گرایی درآسیا و چشم انداز قاره‌ای این فرایند پرداخته‌اند. برمبنای یافته‌های این مقاله،‌ کشورهای آسیایی از منابع و انگیزه‌های کافی برای تمهید مقدمات همگرایی قاره‌ای پایدار از رهگذر برقراری نسبت معنادار بین تجربه‌های منطقه گرایی‌های مختلف درآسیا برخوردار می‌باشند. به همین سبب، همگرایی آسیایی یک امکان برای آسیایی‌ها در دورانی محسوب می‌شود که به "سده آسیایی" شهرت یافته است.